Ekim ayında Anne Bebek Dergisi'nde "Emzirme Hikayem" köşesinde yayınlanan yazımı buradan da paylaşma istedim
Canım kızıma;
Hayatım boyunca hiç kimsenin çocuğuna, bebeğine sulanmayan ben, anne oldum. Bu dünyada birisini bu kadar çok sevebileceğimi bilmiyordum.
Hep derler ya doğurunca anlarsın diye, garipserdim ama gerçekmiş. Gerçek aşkmış insanın kendi yavrusu.
Doğumdan sonra feryat figan ağlayan, sesimi duyunca hemen susan güzel yavrum; işte o an biz birbirimize bağlandık.
Odada ilk kucağıma verdiklerinde seni, nasıl emzireceğimi gösterirken hemşireler, ben utanırım sıkılırım ne o öyle herkesi içinde diye düşünürken hep, hiç kimseyi görmez oldu gözüm, biz o an baş başaydık seninle, aslında hiç kimse yoktu, dünya durmuştu sanki.
Ne müthiş bir mutluluk, ne müthiş bir tatmin emzirmek, emzirebilmek.
Ağrılarım oldu, göğüslerim kanadı, çatladı, ama asla bırakmadım emzirmeyi. Bunlar bizim en biz olduğumuz, en özel, zamanın ikimiz için durduğu anlar.
Canından can verdiğin yavrunu bir de kendi vücudunla beslemek ne garip ne tarifsiz bir duyguymuş... Birbirimizin gözünün içine bakarak ne çok söylüyoruz aslında o anlarda...
Seni çok seviyorum! İyi ki geldin iyi ki varsın bebeğim!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder