Memeye veda

Önemli adımlardan birisi de memeden kesmek sanıyorum. Uyku eğitimi, tuvalet eğitimi derken sıra memeden kesmeye geldi.

Kumsal 23 aylık ve yaklaşık 2 hafta kadar önce emmeyi bıraktı. Tabi bunun bir de öncesi vardı; birkaç aydır kızıma artık büyüdüğünü ve yakında emmeyeceğini, büyük abla olacağını söylüyordum. Yani bir nevi ön hazırlık... Kendisi her ne kadar yok emmeyi bırakmıyoruz, emiyoruz demeye devam etse de geçtiğimiz günlerde bir akşam beni unutup yatağına direk girdi, ben tabi hiç beklemediğim için epey şaşırdım ama bozuntuya vermedim, yatırdım. Aklına gelmedi mi diyeceksiniz, yatağa girip uykuya hazırlık yaparken geldi tabi. Olmaz büyüdün artık, hadi yat bakalım gibi, onu incitmeyecek şeyler söyleyip uyuttum. O gün öğlen uykusuna da yatmadığı için hemen uyudu zaten. Sanıyorum yorgun olması da kolaylaştırdı.

Ve süreç böylece başlamış oldu. Aslında benim için daha ani oldu... Son emzirme diye düşünmemiştim hiç dürüst olmak gerekirse ama önemli olan Kumsal'ın üzülmeden bırakması olduğu için tekrar hatırlatacak bir şey yapmamaya özen gösterdim.

Diğer gün öğlen uykusuna da çok rahat yattı. Yine epey yorulmuştu ve sorunsuz şekilde yine yatağına kendi girip yattı, yanında göbüşünü severken uyuttum ve aksam da yine aynı şekilde uyudu.

Bu 2 haftalık süreçte hiç emmedi. İstemedi mi? Elbette istedi, hemen hemen her gün mutlaka aklına düştüğü zamanlar oldu ama dikkatinin çabuk dağılmasından da yararlanarak başka şeylere ilgisini çekmeye çalıştım.

Hiç meme diye ağlamadı, ben de elbette elimden geldiğince onu üzmemeye çalıştım. Dokunabilirsin, onlar hala senin ama artık büyük abla oldun, süt gelmiyormuş gibi sakinleştirecek, anlayabileceği şeyler söylemeye çalıştım. (Burada bir not da düşmek isterim; benim kızımın öyle elleme, okşama huyu olmadığı için rahatlıkla böyle söyledim, çocuğunuzu en iyi siz tanıyorsunuz sonuçta, alışkanlıkları doğrultusunda uygun şekilde yönlendirebilirsiniz, istediğin zaman elleyebilirsin dediğinizde emmeyi hatırlayacaksa ilk zamanlar belki de söylememekte fayda olabilir.)

Gözümde çok büyütmüşüm diyorum şimdilerde. Çok düşkündü, bu kadar kolay geçmesini beklemiyordum açıkçası. Zamanının gelmesinin ötesinde kendisi de bazı sinyaller veriyordu, iyi gözlemlemek bu dönemde çok önemli sanırım.

Konunun uzmanı değilim, sizler gibi anneyim ben de ve bu konu da diğer büyük değişikliklerde olduğu gibi epey endişeliydim açıkçası... Kendime bir yol haritası çizmiştim, ama kızım kendi kendine bu süreci başlatmış ve nihayetlendirmiş oldu. Bu konuda sanırım şanslıyım ama aklımda bu süreci kolaylaştırmak adına birkaç fikir de yok değildi. Elbette onları da paylaşmak istiyorum...

Bence bu süreçte çocuğunuzu üzmemek en önemlisi.

Sürece başlamadan birkaç ay önce bu fikre alıştırmaya çalıştığımı yukarıda da yazmıştım. Sonrasında aklımdaki göğsüme yara bandı yapıştırmaktı. (Bu fikri bir İnstagram takipçimden öğrendim ve mantıklı geldi.) Uzmanlar çocuğu memeden tiksindirmeden, mutlu bir ayrılık yaşanması gerektiğini söylüyorlar. Bu doğrultuda göğsüme onu tiksindirecek bir şeyler sürme fikrini zaten silmiştim ve yara bandı mantıklı gelmişti. Sütümüzü artık bardaktan içeceğimizi söylemeyi düşündüm daha sonrasında da...

Benim bunların hiçbirini yapmama çok şükür gerek kalmadı. Kızımı üzmeden bu süreci atlattık ama fikir olması açısından sizlerle paylaşmak istedim...

Benim için, duygusal açıdan en zor süreçti sanırım... Müthiş bir bağ ve mutluluktu emzirmek, ama her şey tadında ve zamanında güzel... Çok özleyeceğim evet ama kızım sağlıkla büyüyor, benim için daha büyük mutluluk yok...

Bu süreçte sizlere kolaylıklar dilerim, umarım mutlu ve kolay bir ayrılık olur.

Sevgiler,

XOXO