Hayır diyebilmeyi öğrenmek

Hayır diyebilmeyi öğrenmek bence belli bir yaştan sonra imkansız gibi. En azından kendi adıma öyle 'hayır' kelimesini pek de kullanabilen biri olamadığımı söylemek isterim.

Geçtiğimiz günlerde Kumsal'la yaşadığım bir olay da aslında 'hayır' diyebilmenin temellerinin bu yaşta öğrenildiğini düşündürdü bana... (Kumsal 26 aylık)

Uzman ya da psikolog değilim, yanlışım varsa düzeltsinler ama çok çok okuyan, elimden geldiğince doğru, dürüst ve mutlu bir çocuk yetiştirmeye çalışan bir anne olarak naçizane görüşlerim...

Olay şöyle gelişti. X kişisi bizim Kumsal'la yaptığımız bir etkinliğe dahil olmak istedi daha doğrusu o etkinliği Kumsal'la ikisi yapsın istedi. Kesinlikle kötü bir niyet falan yok elbette yanlış anlaşılmasın ama çocuğumdan, alışılagelmiş olan tepki beklendi... 

Kumsal 'hayır' dedi, X kişisi ısrarcı, Kumsal da öyle... En son ben müdahale ettim ve biraz da Kumsal'ın duyamayacağı şekilde 'hayır demeyi öğreniyor ısrar etme' dedim ve Kumsal'a X kişisiyle benim etkinlik yapmamın nasıl bir fikir olduğunu sordum. Fikri beğendi, konu uzayıp, tatsızlaşmadan kapandı.

Peki ben müdahale etmeseydim neler olabilirdi?

2. bir senaryo da şöyle olabilirdi; X kişisi Kumsal'ı  farkında olmadan ve istemeden ağlatana kadar ısrar ederdi ki bu şıkkı ben dışarıda gezinirken falan çok çok fazla görüyorum, sırf çocuk onları daha çok sevsin ya da haline üzülsün diye bir ısrar bir ısrar, bir duygu sömürüsü, çocuğu gerçekten üzdüklerinin farkında olmadan çocuğa, istediklerini kabul ettirmenin sevinci... 

3. bir senaryo da; Kumsal istemeden kabul ederdi!

Tam da bu işte söylemek istediğim! İstemeden sırf sen(!) istiyorsun diye karşındaki söyleneni yapıyor...

Kumsal'la yaşadığım bu olay bana kendimi sorgulattı... Ben de orada 'yazık kızım yapsın o da seninle, bak çok istiyor' falan desem Kumsal kabul edecek. Ama ben Kumsal'ın kararına saygı duyup onu desteklemeyi seçtim. Kararına müdahale etmedim, bunun gibi daha birçok ufak olay sayabilirim, çizgim bu yönde hiç değişmedi, iyi bir şey yaptığımı biliyorum aslında, saygı duyuyorum kızımın isteklerine.

Her zaman mümkün olmuyor tabi, özellikle de karşımızda Kumsal yaşlarında çocuklar olduğunda. O zamanlar genellikle orta yol bulmaya çalışıyorum, yine istemezse yapmıyor elbette ama iki tarafın da üzülmeyeceği bir çözüm bulmak önceliğim oluyor.

Mükemmel değil (zaten imkansız) ama doğru bildiğim şekilde kızımı büyütmeye devam edeceğim. Ama doğru ama yanlış... Karşımızdaki her ne kadar çocuk da olsa, bir karakter, bir kişi ve her türlü hakkına saygı ister, bizler gibi... 

Sırf karşımızdaki ısrar etti, üzüldü ya da ajitasyon yaptı diye istemediğimiz bir şeyi yapmak elbette doğru değil. 

Çocuğumuzu korumak, ona doğruyu öğretmek, yol göstermek, hayata hazırlamak ise bizim işimiz...

Çok etkilendiğim ve mutlaka sizlerle de paylaşmalıyım dediğim bir olay oldu...

Bilmem bana katılır mısınız? 

Sevgiler,

XOXO